Nedir bizi bu kadar korkutan şey, yaşadıklarımız mı , yaşayacaklarımız mı yoksa yasayamayacaklarımız mı?
Hayata dair kimin endişeleri olmadı ki.
Çocukluğumuzdan gençliğimize, gençliğimizden yaşlılığımıza kadar, kimin endişeleri olmadı ki.
Kimin korkularında yoktur, çocukluğundan kalan kırıntılar ve kimin korkuları yoktur gençliğinde ardında sakladığı endişeler ve kimin avuçlarımda sakladığı hevesleri yoktur ki ki ardında bırakılan.
Nedir bizi bu kadar korkutan şey,
Sevdaya dair beklentilerimiz mi yoksa sevdaya dair yaşayamadıklarımız mı.
Yoksa avuçlarımıza sığdıramadığımız bir demet papatyanın kokusu mu.
Kimler sahillerin kumlarına dalgalara yenik düşeceğini bile bile sevdasını haykırmadı ki , kimler buğulanmış camlara silineceğini bilerek en sevdiğinin isminin baş harflerini yazmadı.
Kimler gecenin karanlığında yalnızlıktan dem vurmadı sabahın seher vakitlerine.
Kimler elinden uçacağını bile bile serçelere buğday tanelerini sunmadı.
Hani buğday tarlalarında gelincik çiçekleri açar ya, buğdayların içerisinde bir oraka bir tırpana ya da bir biçer dövere yem olacağını bile bile sevdasını sunmadı mı koca koca tarlalara.
Hani şairlere, şiirlere konu olan kardelen çiçekleri en yükseklerde açmadı mı.
Nedir bizi korkutan şey,
Kırık bir mızrapa hapsedilen nağmeler mi, yoksa nağmelere gizlediğimiz sözlerimiz mi.
Aslında güzelliğine kör olduğumuz o kadar güzel korkularımız var ki korkulardan dolayı güzelliğini göremediğimiz.
Söz geçiremediğimiz yüreğimize fısıldamamız gereken "Yürek benim sevda benim
divaneysem kime ne" sözlerini hatırlatmakta fayda vardır.
Bırakın her şeyi yerli yerine koymakdan, vazgeçin simetrik duygularınıza çeki düzen vermekten bırakın dağınık şekilde kalsın.
18/01/2024
Cemal Hanilçi
