Şair-Yazar Mehmet Zafer'in duygu yüklü şiiri; Hayat Çok Yordu Baba Biliyor musun baba… Ben kaç kez sana konuşmaya geldim de, içime akıp gittim Gözlerimi gözlerine dökerken Aslında bütün yükümü boşaltmak istiyordum da Yapamıyordum. Bir şeyler gelip içimi sıkıyor, Çıkması gereken bütün cümleler Boğazımda düğümleniyordu. Yılların yüzünde bıraktığı izleri, Yaşanmamışlıklarını gözbebeklerinde görüyor, Ciğerlerinde katre katre olan acılarına Bir yük te ben bırakmak istemiyordum. Nerede yarım kalmış bir öykü varsa bana ait Hayat,her zaman hali vakti yerinde olan yalnızlığı yaşattı bana Konuşmam gereken yerde susmaktan yoruldum Anlaşılamamaktan,adam yerine konulmamaktan bıktım Hani “ insanın en çok sevdikleri belini büker “ derdin ya Ben boynumu bile büküyorum Kırılmasınlar diye kaç parça olduğumu bilmiyorum Söylesene baba,neden yaralar hep kanar da iyileşmez ? Neden insanın içini sızlatan acıların sonu bir türlü gelmez ? Sen nasıl dayandın bu kadar sene,bunca acıya ? Nasıl omuzladın hayatın yükünü ? Onca yoksulluğa göğüs gerip, Her fırtınaya karşı nasıl ayakta kaldın ? Zaten hayatım boyunca hep sana özendim Sana imrendim Şimdi belini büken hayatın izlerini yüz hatlarında gördükçe Verdiğin onca emeğe rağmen , Bir baltaya sap olamamanın utancını yaşıyorum. Hakkını helal et baba .. “İnsan gördükçe yaşar,yaşarken öğrenir” derdin ya Galiba ben o dediğin zamanı hep yaşıyorum Ama hayatı bir türlü anlamıyorum baba. Uğruna can vereceklerim canımı yakıyor, Bu yorgun bedeni bir yere sığdıramıyorum. Ne yüreğimi serinletecek bir nefes Ne yön tayin edecek bir el var Yola çıktığın herkes bir şekilde yarım bırakıyor baba Yolun sonuna varana kadar Kaç hançer yarası birikiyor sırtımda Kaç dil yarası bağrımı delip geçiyor sayamıyorum baba Ne gidecek yerim var, ne sığınacak bir siperim Bir sığıntı gibi muamele görmekten bıktım Boyum kadar çocuklarım varken çocuk gibi azarlanmaktan yoruldum artık İçtiğim çay bile boğazıma diziliyor Ne halde olduğum kimsenin umurunda olmuyor baba... Alıp başımı gidesim var buralardan Gidip bir daha dönmek istemiyorum. Kahır dolu bir ömrü tükettiğim bu kentin sokaklarında Ayak izlerim silinsin istiyorum. Anılmasın adım bir daha Hep aynı acılar içimi yakmasın istiyorum Bir sonsuza yazılsın adım “Öldü” denilsin. Beni sorduklarında İçimdeki kıyametten bahset Yaşadıkları ağustosta ilikleri dondurur de. Ben gittiğimde hiç kimseye yâr olmadığımı da söyle Ne eşten yana,ne dosttan yana bir hayır görmediğimi Aynı kanı taşıdığım insanların damarlarımdaki kanı bile Bana çok gördüklerini söyle baba... Ardımdan yaş döktüklerinde Yaşlarını boğazlarına diz, yanlarına kalmasın baba...