Bir Bardak ÇAY

Bir Bardak ÇAY, Yanında da CİVARA, Yine Hatıralar DEPREŞTİ, Gönle HAZAN, Göze YAŞ Düştü; EVVELDEN, Yan yanayken Saate Bakmanın Ayıp olduğu Zamanlardı.Karşılıklı Oturup ta, Eskiler Yad Edilirken Bir Gözlere bir de Uzaklara Bakılırdı, Ellerde Telefonlar Yoktu.Çocuktuk, Büyükler Eski Günleri Konuşurken Uyuyakalmak diye bir Şey vardı.Sevmeler Sessiz ve Sebepsizdi, Ne Gösterişe Gelir, Ne Nedenlere Sığardı ve Her Şeyden Önce Samimiyet Gelirdi.Sevdalar Sırdı, Söylenmezdi, Sevilenin Adına Türküler Yakılır ama Onun Ardından Kimseye Yakınılmazdı.Eşyalar Pahası ile değil, Hatırası ile Kıymetlenirdi, İnsanlar Aldıkları ile değil, Verdikleriyle Değer ifade Ederdi.Utanmak diye bir Şey vardı, Yüzsüzlük, Profesyonellik Adı altında Prim Yapmıyordu.Dert Çekmenin Bile bir Adabı vardı, Gönlün Yükü, Gözlerden Anlaşılırdı, Gönülden Geçen ile Dilden Dökülenin Arası Böylesine Uzak, Böylesine Hoyrat Değildi.Biz Bu İçimizdeki Uçurumları ve Kalpler Arasındaki Mesafeleri Sonradan İcat Ettik. Henüz Yenilmemiştik Kendimize.Mutluluklar Fotoğraf Karelerinden ibaret Değildi. Mutlu Edilmek isteği Hastalıklı bir Hal Almamıştı.Eşyalar Değil, İnsanlar Ağırlanırdı Evlerde ve Kalplerde. Henüz Bu Kadar Yalnız Değildik.Başkalarınca Beğenilmek Her Seyden Önemli Değildi.Hülasa, EVVELDİ ve HER Şey Çok GÜZELDİ, Vesselam...!!!Ramazan Havaoğlu